Dursun TOMBUL
Akşam,
Siyah pelerinini
Örterken
Bu kentin üzerine,
Gecenin
Sarhoş naraları işitilir,
Uzaklardan sinsice.
Başlar
Anılarda firar.
Duygular,
Kaçacak delik arar.
Çaresizlik,
Odamın duvarlarına
Vurur beni.
Bitkisel hayata
Dalar nefeslerim.
Nerelere çekip gittiler
Hayallerim,
Yaşam sevinçlerim.
Aşk labirentinin
Çıkışı yok koridorlarındayım.
Gecenin geç saatleri,
Anlamadığım
Havalardan çalıyor… (1.7.2004 -5.şiir kitabımdan)
Yazar olmak için kaydolabilirsiniz. Yeni Gönderi Oluştur
İnsanın çaresizliği, garipliği ne ilginç, düşününce aslında ne kadarda anlamsız çünkü insan doğadan hatta kâinattan ayırıyor kendini. Farkında değil ama dışlıyor kendini her şeyden ve maddeden bağsız sanki maddiyat sız kalıyor tek başına maneviyatıyla. Farkındadır belki şair bu durumu aşıyor ve maneviyatıyla kainatı kavrıyor maddeselliği ile maddeselliğimize bilişim sağlıyor. Şiir sağlıyor.