Sonsuzluğun Kıyısına Bir Mil Kala

Hayal güder benim ak yazmamı; bulutlardan dokunur ipleri,

Her ilmek anıların nefes izini taşıyan bir katiptir artık ezberdedir.

Okur rüzgar zikrini ve ben kendimi; ilk söktüğüm hecedir ölüm,

Hece kelime libasına bürünürse bu mana; cennet, arzu halim.

Nefsin kargaları her an avlanmakta;

Hayat hazinemi gözleyen yan yırtıcılar, müddetli nefesi harcamakta.

Ak yazmam uçuşur setr eder cüssemi; göğü fısıldayan yıldıza dayanır ruhum; sükundadır.

Ya evveldeyim ya ahirde; sanki zamanın tam kesinsitinde; sonsuzluğun kıyısına bir mil kala,

kayıktan düşmektir ömrüm.

 

– Ahsen