VEDA'YA VEDA

Gün ki ne gün! Yoğun bir kar yağışının altında taşları buz tutmuş tentesinde buzul sarkıtlar olan taş duvarlı hastanenin taşından daha soğuk bir odada odadan da soğuk yatağında kendine hayrı olmayan odun sobasının yanında yazdığı bir şiiri bestelemiş türkü tüttüren bir ozan bu şiirden hapse düşer. Ölüm orucunun son saatleri hatta dakikalarıdır nişanlısı veda ile görüşmek ister vedalaşmak için en çok da ona şiir okumak ister. Düşünce suçlusu olduğu için kendinden emin bir şekilde davasına inanmış bedel ödemiş dahasını da ödemeye hazır gururlu beklemektedir nişanlısını Ozan. Veda gelir Ozan yüzü çökmüş olsa da son gücüyle bir tebessüm eder. Ve başlar dizeleri söylemeye…

“Her şey birdenbire oldu.

Birdenbire vurdu gün ışığı yere;

Gökyüzü birdenbire oldu;  

Mavi birdenbire.

Her şey birdenbire oldu;

Birdenbire tütmeye ailadı duman topraktan

Filiz birdenbire oldu tomurcuk birdenbire

Yemiş birdenbire oldu

Birdenbire,

Birdenbire;

Her şey birdenbire oldu

Kız birdenbire oğlan birdenbire

Yolar, kırlar, kediler, insanlar

Aşk birdenbire oldu,

Sevinç birdenbire.”

                                   -ORHAN VELİ KANIK

Veda vakti gelmiştir. Son nefesiyle nişanlısına bu dizeleri seslendirir ve veda eder.