Yalnız Adam

Yalnızlığın yalnızlığında yapa yanlız bir adam ıssızlığın hakim olduğu bu sokaklarda yürüyordu. Bir yandan üşüyor ellerini içine koyduğu montla ısınıyordu. Nefesini her verdiğinde rüzgrarın etkisiyle sıcak sıcak yüzüne vuruyordu. Başı hafif öne eğik yürürken bir böcek gördü. Böcek adamdan korkmuş canını kurtarmak için hızla kaçıyordu. Kendini gördü o böcekte. Bütün hayatı da tıpkı kendisinden kaçan böcek gibi hızla geçiyordu. Üstelik onun gibi yalnızdı. İnsanlardan ve insan gibi görünenlerden bir böcek gibi kaçmıştı bütün hayatı boyunca. Peki neden? Neden kaçıyordu? Kendisini hemen bir deliğe tıkmayı neden bu kadar istiyordu? İnsanlar, bu yalancı iki yüzlü dolandırıcı insanlar. Her biri yalancı, her biri sahtekar, her biri düzenbaz olduğu için kaçıyordu. Peki nereye kadar böyle sürecek bu yalnızlık diye düşündü. Ölene kadar mı? Peki ölüm ne zaman? Bu koca dünyada benden bir tane daha var mı? Olsa ne yazar. Ben yalnız değilim ki. Ben yalnızlığımla arkadaşım. Birçok insan ilişklerine ara veriyor. El ele tutuşan öpüşen sevgililerin yada omuz omuza yürüyen ardaşların hepsi ilişkilerinde sorunlu ve çareyi ara vermekte buluyorlar. Oysa benim yalnızlığım yani arkadaşım, tek dostum, sevgilim, aşkım herşeyimle uzun zamandır birlikteyiz ve ilişkimize hiç ara vermedik. Hep ben konuşsam o sussa bile en azından beni dinleyen biri var hayatımda. Nereye gitmek istesem neyi yapmak istesem karşı çıkmıyor hiç sesini çıkarmıyor. Bundan iyi dost bundan iyi sevgili mi olur. Hem yalnızlığım kıskanç ta değil. Sevişmiyoruz onunla çünkü insan sevgilisini haz aracı yapmaz. Bizim sevişmemiz aşkla. Başkalarının geçici hazlar gibi değil sürekli ve devamlı. Yalnızlığım, arkadaşım, dostum, sevgilim, aşkım, her şeyim. Adam çevik bir hareketle kaçan böceğin üstüne bilerek bastı ve ayakkabısını kaldırım kenarına sildi.