yalnız

işte bir kere daha burdayım

bir kere daha istanbul

bu sefer yapayalnızım 

sokaklarda 

evin kutu gibi bir odasında

sessizlik içinde

içimi yiyip bitiren bir sessizlik 

aldığım nefesin

yediğim yemeğin 

anlamını kaybettiği o dakikalarda

koskoca şehirde yalnızım 

insan dolu sokaklarda 

attığım her adımda

iliklerime kadar hissettiğim 

o yalnızlıklayım

ne doğan güneş

ne esen rüzgar

ne de yağan yağmur

arkadaşım benim 

bir kez daha burdayım
bir kez daha yaşıyorum 

yalnızlığımla

kat ettiğim onca yol

üstesinden geldiğim onca yanık

kalbimin bağırışlarını dindiremedi

kendi düşüncelerimde boğulup 

nefessiz kalıncaya dek 

yaşadığımı anlayamazdım

yaşıyorum evet

kırıklık dolu bir kalple

yaralarla dolu bir bedenle

korkunç bir zihinle

yalnızlığımla yaşıyorum

bakıyorum

ve arıyorum da 

koskoca İstanbulda

beni dinleyecek belki de anlayacak

birini arıyorum sadece

bulamıyorum

bazen buldum sanıyorum

yine hayal kırıklığına uğruyorum 

yine de tutunuyorum bu hayata

aldığım her nefesle

döktüğüm her göz yaşıyla

bir gün kahkaha atabileceğim umuduyla 

tutunuyorum yine de 

yalnızlığıma